Prawa autorskie zastrzeżone.

1. Zostań!

Zostań zostań wśród Nas wołają....
Kochana! nadchodzi mgła... ratuj!
Zostań jak za dawnych lat, niech odejdzie zła mgła...
Niech utuli mnie sen, bo trwać przy Was chcę.
Zostań! zostań! szepczą na dobranoc.

Czemu wołasz? Nie musisz, śpię...
Panie niech w sen popadnę, niech zabłyśnie świt.
Feniks rozłoży swe skrzydła złote,
I nie zapadnie Zmrok.

Nie odchodź, po cóż się kłaść?
Sen nie broni od ran,
Chcesz uciec, lecz bieg,
Twe stopy toną we mgle...
Wołasz na pomoc mnie.

Przychodzę jak zawsze w porę,
Nawet gdy już za późno,
Dla mnie nigdy czasu brak,
By nadzieję nieść...

Zawsze liczyć na mnie chcesz.
Gdzie pobiegniesz? Tam gdzie deszcz!

[fragm. - w budowie]

2. Sylwetka z Prerii

Patrzę na Ciebie, widząc Twą duszę,
Sercem widzę wiele, choć nie muszę.
Choć nie mamy na to wpływu,
Musimy co dnia znosić kaprysy prerii pyłu.
Kto nie wytrwa, zostaje z tyłu.
Więc nie trać nadziei i czasu.
Gnaj przez doliny, wąwozy z wiatrem!
Losowi rzuć kośćmi, niech się zawstydzi!
Bo to my pędzimy z wiatrem, jesteśmy wolni,
Sami układamy swoje ścieżki.
Igram z życiem, śmiercią, losem co dnia!
Nie pokona mnie bezlitosne życie, cicha śmierć,
Ani nieubłagany czas nie powstrzyma!
Nie tego nauczyło życie, nie dam się!
Nauczyło wartości, choćby prawdy ścieżek!
Przyjdę wraz z jesiennym zachodem słońca!

Wiersz napisany przez:
Dzika i nieposkromioną duszę moją.
Prawa autorskie zastrzeżone.

3. Zdradliwy poranek

Woda błękitna głęboka,
Nad stawem mgła się unosi,
Szum skrzydeł poranek przynosi,
Mgła się unosi, wiatr się nią bawi,
Pisklę krzyk podnosi,
Cisza znów spokój przynosi,
Płynie rodzinka on, ona i one,
Kaczki dzikie, woda milczy.
Znów szum słychać,
Skrzydła białe, skrzydła czarne.
Kto zobaczy, nie uwierzy, lepiej patrzeć.
Widok piękny, dwa łabędzie.
Szum wody, już lądują,
Płyną ku wód środkowi.
Stanęły, dzioby pootwierały, śpiewać zaczęły.
Niezbyt pięknie, a jednak oczarowały.
Pisk kaczęcia i znów cisza.
Lisa czujność nigdy nie śpi.
Czy Cię czasem to nie wnerwia?
Taka już natura piękna
Zabójcza i niepojęta.
Wciąż się kręci krąg ten krwawy,
Cisza wokół złe zamiary.
Woda wszystko kryje,
Krew zawsze zmyje.
Jeśli tylko tego zechcesz,
Ukryjesz w niej to czego nie chcesz,
By widziano tylko lustro.

4. Słowik i słońce
Słowik, taki piękny ptak,
Siedzi na gałęzi,
Siedzi i milczy.
Deszcz pada wiec nie ma weny,
Gdyby świeciło słońce...
Gdyby mogło wyjść zza chmur...
Jest już południe,
A on siedzi w liściach.
Tak cicho, że go nie widać.
Może się pojawi?
Zaśpiewa tak pięknie, że słońce znów wzejdzie?
A jeśli to koniec? Może nie zaśpiewa?
Może słońce już nie słucha,
Tylko chyli się ku upadkowi?
Tak już koniec przedstawiania,
Słowik jeszcze raz zaśpiewa,
słońce zajdzie, słońce zgaśnie.
Słowik zaśnie, świat już zaśnie.