2. Fabella

"Ratunek"

Historia zmyślona z elemantami prawdy.


Wybiła północ. Zamknięta w tym więzieniu, umierałam z braku pomysłu co zrobić. Dla mnie, urodzonej intelektualistki było to czymś okropnym. Ale wtedy przyszło wybawienie. Ktoś zastukał w okno.
-Zajmę Ci tylko chwilę, odpowiedz mi na kilka pytań.
-Niech będzie i tak się tu okropnie nudzę.
-Powiedz mi niewiasto, co ci się śni?
Śni? Powtórzyłam w myślach zdziwiona. Sny były wybawieniem od wszechogarniającej nudy. Starałam się je więc zapamiętywać. To tylko niewinne pytanie. Zdecydowałam się więc odpowiedzieć zgodnie z prawdą. Ostatnio nawiedzało mnie pięć snów i wrażeń zmysłowych.
- W snach odnajduję się zawsze jak siedzę nad zakurzonymi zwojami i księgami tak starymi że ich kartki rozpadają sie między palcami... czytam je i magią odwracam kolejne karty lecz nie mam pojęcia jak to robię..., a innym razem to moje sny są związane ze zwiedzaniem ogromnych podwodnych jaskiń zamieszkanych przez dziwne stwory..., a parę dni temu wzniosłam się wysoko ponad chmury, bawiłam się nimi, a moje ciało było lekkie niczym letni podmuch wiatru..., wczoraj to śniło mi się samotne drzewo rosnące pośrodku olbrzymiej polany, które wzywa mnie po imieniu...a czasem nic mi się nie śni tylko... gdy kładę się na posłanie, mój umysł zalewa świetlisty promień całkowicie mnie odprężając. Przebywam w tym błogim stanie do rana. Wstaję wypoczęta a blask znika aż do następnej nocy...
-Dobrze wystarczy. Jesteś w więzieniu, a gdy byłaś na wolności, co nosiłaś w sakiewce?
-Nie miałam sakiewki. - odparłam.
Co to za wypytawanie jest? Myśli sobie nie wiadomo co, jakiś gość...
-Dlaczego? - Uuuh. Jak mnie wkurza coś takiego.
-Wolałam być wolna od takich trosk.Tylko czasem nosiłam bukłak z wodą z rodzinnych stron, ona przypominała mi o domu... - W moich oczach staneły łzy.
-Nigdy nie miałaś sakiewki? - dopytywał się natarczywie.
-Nie przypominam sobie. Miałam tylko plecak z trzema świecami i ulubioną książką... Choć tak! Kiedyś nosiłam sakiewkę. Miałam w niej zioła i nasiona, było to wtedy, gdy chodziłam i pomagałam ludziom w wiosce...
-Więc taki był twój zawód?
-Tak. Ale oskarżono mnie, że jestem czarownicą. Jutro mam spłonąć na stosie.
-Boisz się?
-Nie. Wolę śmierć, niż udręki tutaj, nie dostałam jedzenia ani picia od trzech dni.
-A zawsze chciałaś pomagać innym?- spytał.
Ale się przejął moim losem! Wściekła odparłam prawdę.
-Jak miałam tak ze 3 latka to chciałam być lotnikiem. A później czarodziejem! A jak miałam 10 lat to stwierdziłam, że będe poławiaczką pereł. A później to już chciałam być druidem albo kimś kto pokazuje innym drogę...
-Wypij to mała. - podał mi bukłak - wiem, że chce ci się pić.
Wzięłam i bez wahania wypiłam. Byłam taka spragniona! A potem usnęłam.
Obudziłam się na polanie. Dookoła była mgła, a obok mnie leżało 5 jajek...

Ostatnio edytowany przez Zytus (2009-12-19 20:21:46)

4. angeel

Praca jest zmyślona z elementami prawdy. imiona smoków prawdziwe i to, że ich przygarnęłam to też.

Tajemnicze drzewo

Był wieczór. Wracałam z moją koleżanką Raveną z imprezy. Słońce chyliło się już ku zachodowi, a księżyc powoli wznosił się na niebo. Wyglądało to pięknie. Byłyśmy bardzo podekscytowane tym widokiem. Doszłyśmy do miejsca, w którym się rozchodzimy. Ravena poszła prosto, ja natomiast skręciłam w pobliski las. Była to moja droga do domu. Szłam małą ścieżką, która prowadziła do wyjścia z lasu. Był to właśnie czas, w którym rosną moje ulubione kwiaty, czyli niezapominajki. Schyliłam się i zaczęłam je zbierać. Zbierając kwiaty zobaczyłam drzewo, które było najstarszym drzewem w lesie. Miało już ponad 700 lat. Jego kora była ciemnobrązowa, szorstka w dotyku. Legenda mówi, że to drzewo zasadził tutaj człowiek imieniem Gilfuin, które był rzekomo władcą lasu Nightwood. Moja babcia wiele razy opowiadała mi legendę o tym lesie, choć ja nigdy w nią nie wierzyłam. Podeszłam bliżej drzewa i usłyszałam dziwne odgłosy dochodzące z nikąd. Zabrałam więc mój bukiet niezapominajek i poszłam do domu.
W domu przy kolacji mama zaskoczyła mnie tym co powiedziała.
-Kochanie, dzisiaj zostaniesz sama w domu, ponieważ ja i tata wychodzimy do teatru na musical.
-No dobrze-odpowiedziałam, chociaż wcale nie uśmiechało mi się samej zostawać w domu.-A o której wrócicie?
-Nie wiemy-odpowiedział mi tata, smarując sobie kanapkę dżemem truskawkowym.
Po kolacji poszłam do swojego pokoju. Usiadłam na łóżku i zawołałam do siebie mojego kota Rufusa. Rufus był cały czarny, a jego oczy były zielone i świeciły dziwnym blaskiem zawsze, gdy na mnie patrzył.
Moje łóżko stało naprzeciwko okna, więc widziałam jak piękny był wtedy księżyc.
Rufus wskoczył mi na kolana, położył się na plecach i zaczął machać swoją przednią łapką, co oznaczało, że mam go pogłaskać po głowie. Usłyszałam na dole mamę, mówiącą:
-My wychodzimy. Dzwoń w razie, gdyby coś się działo.
-Tak wiem. Wróćcie szybko-odpowiedziałam, głaskając Rufusa.
Siedząc tak, nagle zobaczyłam jakieś dziwne światło na niebie. Wyglądało jak gwiazda, która nagle stała się większa, a za chwilę znów wróciła do pierwotnych rozmiarów. Bardzo mnie to zdziwiło ,ale to, co zrobił mój kot było jeszcze dziwniejsze. Zaraz po tym jak Rufus ujrzał ten błysk, zeskoczył mi z kolan i pobiegł do kuchni. Natychmiast pobiegłam za nim. Okazało się, że on chce, żebym otworzyła mu drzwi na pole. Tak też zrobiłam. Zaraz po otwarciu drzwi, kto pobiegł na dwór niczym strzała i przez dłuższą chwile nie wracał. Ja cały czas czekałam na niego z drzwiami otwartymi. Po dłuższej chwili wrócił i swoją łapkę otarł o moją nogę. To chyba miało znaczyć, że mam pójść za nim.
Rufus pędził przed siebie, a ja cały czas biegłam za nim i wołałam, żeby się zatrzymał, ale jego w ogóle to nie obchodziło. W pewnym momencie Rufus zatrzymał się. Rozejrzałam się i zobaczyłam, że stoimy obok drzewa, w którym wcześniej słyszałam dziwne odgłosy.
Wokół było ciemno i strasznie. Bardzo się bałam. Zewsząd słyszałam głos sowy. Byłam przerażona. Nie wiedziałam co mam zrobić.
-Rufus, po co mnie tu przyprowadziłeś? -zapytałam mojego kota, chociaż wiedziałam, że mi nie odpowie.
-Możesz być wreszcie cicho? –przemówił do mnie kto.
Przez chwilę mnie zamurowało. Nie wiedziałam, co mam zrobić.
-To mój kto umie mówić? –Rozmyślałam przerażona.-Rufus, to ty umiesz mówić?
-Tak umiem. A co? To dziwne?
-No, wiesz, koty zazwyczaj nie mówią.
-No, ale ja nie jestem zwyczajnym kotem.
-Jak to? Nie jesteś zwyczajnym kotem? -niedowierzałam.
-No dobrze powiem Ci prawdę-Rufus potrząsnął głową i mówił dalej.-Przysłano mnie na ziemię z misją. Tak naprawdę, to nie jestem zwykłym kotem. Jestem smokiem i pochodzę z lasu Nightwood.
-Nightwood? –pytałam z niedowierzaniem.
-Tak, Nightwood. Dasz mi skończyć? – powiedział trochę zdenerwowany kot.
-Tak oczywiście. Już się zamykam- odpowiedziałam i usiadłam na dużym kamyku, który stał za mną.
-A więc...-mówił kot.-Jak już mówiłem pochodzę z lasu Nightwood. Przysłano mnie na ziemię, abym znalazł wojowniczkę, która będzie w stanie pokonać złego Genericka, który sieje spustoszenie w krainie smoków.
-Ale skąd wiesz, że to ja? –dziwiłam się.
-Gilfuin cię wybrał –odpowiedział.
-Gilfuin? Ten Gilfuin? To ty go znasz? Myślałam, że jest tylko legendą.
-Nie, moja droga. On żyje i ja mam cię do niego doprowadzić.
-Skoro tak, to chodźmy-powiedziałam, wstałam z kamyka i poszłam przed siebie.
-A dokąd to? To tutaj- zatrzymał mnie Rufus.
-Gdzie? Tutaj? -wskazałam na drzewo.
-Tak, to tutaj-odparł kot.
Rufus podszedł do drzewa i w jednym miejscu zdrapał z niego korę. W tej samej chwili z drzewa wydobyło się jakieś dziwne światło. Podeszłam bliżej, ale światło było tak jasne, że nic tam nie widziałam. Kot wskoczył do dziury, z której wydobywało się światło i kazał mi zrobić to samo, ale ja byłam bardzo przerażona i bałam się nawet wsadzić tam rękę. W końcu jednak przełamałam strach i wskoczyłam do dziury.
Przez chwilę moje oczy były tak bardzo oślepione blaskiem, że nawet nie dałam rady ich otworzyć, ale po jakimś czasie doszłam do siebie. O tworzyłam oczy i ujrzałam coś pięknego. Wokół było tak kolorowo i pięknie. W powietrzu unosił się zapach kwiatów, było słychać też, jak strumyk płynie, jak ptaki ćwierkały, a po niebie latały smoki. Nie mogłam uwierzyć, że jestem w lesie Nightwood, i że widzę te mityczne stworzenia, które na pozór były tylko legendą.
-A teraz musimy iść-oznajmił Rufus siedzący na trawie obok mnie.
-Ale dokąd? –pytałam
-Do Gilfuina.
-A, tak! Zapomniałam. Gdzie on mieszka?
Kot wskazał mi swoją przednią łapką dalekie, wysokie wzgórze i powiedział:
-Tam mieszka Gilfuin.
-Aż tam? Ale to strasznie daleko. Ta droga może nam zająć wieki –mówiłam.
-I właśnie od tego masz mnie- mówiąc to, Rufus zamienił się w smoka o pięknych łuskach koloru czarnego i olbrzymich, rozłożystych skrzydłach.-No to wsiadaj i lecimy!
Nie namyślając się długo, wsiadłam na grzbiet przyjaciela i polecieliśmy do chatki Gilfuina. Po drodze mijaliśmy przeróżne smoki. Były czerwone, zielone żółte i wiele, wiele innych. Nie byłam pewna, czy oprócz kolorów, smoki się czymś różnią, więc zapytałam Rufusa, a on wyjaśnił mi, że smoki mają różne żywioły. Lecieliśmy długo, ale w końcu dotarliśmy do chatki Gilfuina. Była ona mała, ze słomianym daszkiem. Rufus musiał zmienić się z powrotem w kota, gdy z nie zmieściłby się w drzwiach małej chatki.
-Mała, ale przytulna-pomyślałam na pierwszy rzut oka.
Weszliśmy do chatki i bardzo się zdziwiłam. Myślałam, że ujrzę wysokiego i silnego mężczyznę, a tymczasem zobaczyłam staruszka i długą siwą brodą. Gdy staruszek mnie zobaczył, natychmiast się przedstawił i kazał nam się rozgościć. Podał ciepłą, ziołową herbatę i zaczął rozmowę:
-Jak się nazywasz, drogie dziecko?- zapytał.
-Aria-odpowiedziałam. A pan to pewnie Gilfuin.
-Tak, masz rację-odparł staruszek.
-A więc... co ja mam zrobić dla Nightwood?
-Zapewne Nighter już wszystko Ci wyjaśnił, ale ja powtórzę. Masz uwolnić naszą krainę od złego Genericka.
-Nighter? A kto to taki?- pytałam.
-Nighter to twój kot. Tak się nazywa naprawdę-wyjaśnił .-Ty jesteś od urodzenia wybranką, która ma pokonać złego Genericka, który sieje zamęt w naszej krainie już od wielu, wielu lat.
-Kim jest Generick?
-Generick to zła postać. Jest on postacią, stworzoną z wody. Zapewne widziałaś strumień wody płynący przez krainę? To właśnie Generick. Może on w każdej chwili wyjść ze strumyka i terroryzować wszystko, co napotka. Jeśli wyjdzie z wody, to rozpoznacie go z łatwością. Będzie to woda, uformowana w jakiś dziwny kształt. Może to być smok, drzewo, a nawet jakiś dom. Łatwo go rozpoznać, zachowuje się dość głośno, jego ciało jest przezroczyste, ale oczy są olbrzymie i świecą dziwnym, zielonym blaskiem.
-Ale jak go pokonać?
-Musisz tylko udać się do alchemika Trismegistusa, a on wręczy wam fiolkę z miksturą, która jest w stanie zniszczyć Genericka. Wystarczy oblać tą miksturą jego błyszczące, olbrzymie oczy.
-A czy ten Trismegistus zrobi to za darmo?
-Ależ nie, moje dziecko. W zamian oczekuje somę.
-A, co to takiego ta soma? –dopytywałam się.
-Otóż soma to płyn, który jest mu bardzo potrzebny, ale nikt nie wie dlaczego.
-A skąd możemy ją mieć?
-Ja jej teraz nie posiadam. Musicie polecieć na Mglistą Polanę, bo to właśnie tam znajduje się soma.
-A to już pozostaw mnie-wtrącił się do rozmowy Nighter. –Zaraz wyruszam na poszukiwanie.
Kot natychmiast zamienił się w smoka i poleciał szukać somy. Długo czekaliśmy na niego, ale po paru godzinach usłyszałam szmer przed chatką. Wybiegłam od razu i zobaczyłam mojego przyjaciela, trzymającego w ręku flaszeczkę ze somą. Ucieszona przytuliłam go, gdy tylko zamienił się znów w kotka. Gilfuin powiedział, abym zabrała ze sobą jeszcze jednego smoka, po czym przyprowadził do mnie smoczycę, która była zielona, poszedł do swojej chatki, wziął jakiś dziwny napój i kazał jej go wypić. Po wypiciu smoczyca stała się całkiem innym smokiem. Nazwałam ją Kassidy.
-Jest to smok wojny-powiedział Gilfuin.
Wzięłam flaszeczkę z somą do ręki i byłam gotowa złożyć wizytę alchemikowi. Polecieliśmy do niego i bardzo szybko dotarliśmy na miejsce. Jego chatka była mała, zbudowana z cegieł, a z komina unosił się kolorowy dym. Gdy tylko byliśmy na miejscu, gospodarz bardzo miło nas przywitał.
-Witajcie! Czego potrzebujecie?- powiedział wesoło alchemik.
- Witam! Jestem Aria, to mój smok Nighter, a to moja smoczyca Kassidy. Przyszliśmy po fiolkę, która powstrzyma Genericka.
-Aha. Wiem, mam taką na składzie, ale oddam wam ją jeżeli macie somę.
-Tak mamy-odparłam i podałam mu flaszeczkę.
-Bardzo dziękuję, a teraz pozwólcie, że pójdę po fiolkę-powiedział alchemik, po czym poszedł do chatki i przyniósł nam eliksir.
Zadowoleni przegnaliśmy go i polecieliśmy do Genericka. Gdy dotarliśmy na miejsce, okazało się, że Generick uwięził młodą smoczycę imieniem Lampo. Postanowiliśmy wywabić go ze strumyka. Wymyśliliśmy plan. Kassidy miała latać nad strumykiem, żeby wywabić bestię ze strumyka , Nighter tymczasem, miały oblać go eliksirem, a ja musiałam uwolnić Lampo. Kassidy ruszyła w powietrze zaczęła latać nad strumykiem. Generick połknął haczyk i wyszedł z jeziora. Wyglądał jak smok wody. Jego oczy błyszczały tak, jak mówił Gilfuin. Ja skorzystałam z okazji i uwolniłam Lampo, a Nighter oblał oczy Genericka płynem od Trismegistusa. Potwór został pokonany, młoda smoczyca uwolniona, a Nightwood pozostało już na zawsze bezpieczną krainą dla smoków.
Postanowiłam zostać w Nightwood już na zawsze. Przygarnęłam 3 smoki: Nightera, Kassidy i Lampo. Towarzyszą mi w każdej chwili, pomagają i są też dla mnie przyjaciółmi.

Koniec

6. Fabella

Praca zmyślona.

Życie Smoków.


Szybkim krokiem biegłam do małej polanki w głebi lasu. Stanęłam na środku i zagwizdałam przeraźliwie. Po chwili przede mną stanęły 4 smoki.
-Minęło już jakieś 25 dni ludzkich - zaczęłam niepewnym głosem - czyli żyjecie już 25 lat smoczych. Dzisiaj dołączy do was.... to maleństwo. - wyjęłam jajko z kieszeni płaszcza.
Naria podeszła do mnie. Oglądała je ze wszystkich stron po czym dmuchnęła na nie strumieniem gorącego powietrza, a ono wyraźnie się powiększyło.
-To jest Lailenna - szepnęłam - czyli Lai. Ona nie ma rodziców, więc to wy bądźcie nimi dla niej...
-Skąd się w takim razie wzięła? - spytała Aqualia. Głos smoka jest zawsze bardzo spokojny, więc nie byłam już tak podenerwowana.
-Trismegitus je dla mnie stworzył. - przekazywałam im pospiesznie mój sekret - Smoki robi się z Somy lub czasem z Deterio, to zależy od rodzaju i kilku innych składników. Takie... specjalne smoki jak Lai... - plątał mi się język. Bałam się nie tylko jak ją przyjmą, ale też o to jak zareagują, gdy dowiedzą się, że nie zostały stworzone dla mnie.
- A my jesteśmy...? - W głosie Narii słychać było lęk, smoczyca nerwowo wypuszczała serduszka z dymu. Aqualia obgryzała kłami pazury, ale Avena i Tao stali spokojni i opanowani jak gdyby nigdy nic.
-Pewnego dnia pewien stary człowiek stworzył miliony jaj. Umieścił je w genach smoków. Nie wiemy do dziś w jaki sposób... - mówiłam krótkimi zdaniami, bardzo zdenerwowana. Wiedziałam, że brzmi to trochę bezsensownie. Wzięłam głęboki oddech, zmusiłam się do uśmiechu i kontynuuowałam.
-Smoki nie mogą same się rozmnażać. One spotykają na wyprawach inne smoki i robią to jednak, bo mają te jajka zakodowane i dzięki temu rodzą się małe smoki. Ale po zniesieniu jaja smoczyca musi je porzucić. Duch tego starca znajduje je i wręcza ludziom, którzy mają wolę i chęć opiekować się nimi. - Skończyłam i oczekiwałam na reakcję.
-Biedna Laiunia - Naria była bliska płaczu. - Będę jej zastępczą mamą.
Zalała mnie fala wdzięczności. Spodziewałam się wyrzutów, pretensji, a tu... Oddałam jajo Narii. Odeszła z nim w głąb lasu.
-Dla was mam jeszcze jedną złą wiadomość. - To była jedna z najtrudniejszych decyzji mojego życia, chociaż kiedyś to zrobiłam, ale wtedy Helion był tylko małym jajkiem, które zresztą znalazłam i ogrzałam, by mogło się wykluć. - Jesteście wolne.
Stały bez słowa. Najpierw podeszłam do Tao.
-Tak być musi. Żegnaj.
Odleciał bez słowa, a mnie aż coś ścisnęło za serce.
-Aqualio... Żegnaj.
-Jak mogłaś, byłam, byłam Twoim smokiem! - Aqualia płakała. To jeden z najgorszych widoków na świecie - płaczący smok. Jakkolwiek płaczą tylko smoki wody, no i śniegu, ale one mają lodowe łzy, nie prawdziwe, gorące, takie jak cios w serce. Zamknęłam oczy. Odleciała. Podeszłam do Aveny. Była taka piękna, w poświacie księżyca, ręce mi drżały. Nie mogę tego zrobić mojej najpiękniejszej....
-Aveno, Ave... Leć niech powietrze będzie lekkim...
-Żegnaj, może kiedyś mnie jeszcze weźmiesz? - spytała błagalnie i odleciała, nie czekając na odpowiedź.
Po pięciu dniach poszłam do ducha i wzięłam od niego jajo duszy. Był to też dzień wyklucia Lailenny. Naria też rosła zdrowo. Pewnego dnia przyniosła mi dziwną szkatułkę.
- Mogę, mogę otworzyć? Spotkałam Ave na wyprawie, ona mówiła, że to mnie może zmienić w smoka magmy! - piszczała podniecona.
Po długim zastanowieniu dałam jej kluczyk. Smutna lekko wróciła z małym, czerwonym kamykiem. Tylko to znalazłam. Silia - smoczyca duszy też kiedyś przyniosła takie puzderko. Naria znów je otworzyła. Tym razem miała jeszcze mniej szczęścia, krzyczała z bólu. Pobiegłam przestraszona. Ale nie było tam mojej smoczycy natury. Była smoczyca duszy i karteczka ,,ZMIANA''. Byłam trochę zła, ale w końcu pogodziłam się z losem. Czekam teraz, aż Naria stanie się dorosłą (będzie to za 20 dni), Lai już jest młodym smokiem - jest wyjątkowo piękna, ale walecznością nigdy nie dorówna Narii. Silionea jutro będzie młodą smoczycą. Naria nadal nie ma młodych. Może nie ma ich w kodzie genetycznym?

III tura

8.1. Fabella

Piszę pracę na Trzecią turę.
                                                  Walka
Szła spokojnie, choć przecież była tak bardzo przerażona. W ustach czuła jeszcze smak ostatniego posiłku, kilku grzybów. Od wielu dni brała również specjalne leki, które czyniły ją silniejszą i mądrzejszą. Wiedziała, jak bardzo są one drogie, dlatego starała się nie sprawić swojej pani zawodu. Dzisiaj została wysłana, by pokonać mitycznego Devę. Musiała go sama odszukać i pokonać. Inaczej nie będzie godna miana smoka.
Ciężka piaskowa zbroja przytłaczała ją do ziemi. ,,Ciekawe z czego ona tak naprawdę jest zrobiona?'' przeleciało jej przez myśl. Czy jednak było to teraz ważne? Jakie znaczenie ma coś, co jest tylko pośrednictwem w rzeczy o wiele ważniejszej? Przecież mur chiński jest podziwiany - ale kto myśli o tysiącach ludzi, którzy go budowali? Wszyscy zapomnieli. Kiedyś będą pamiętać o niej, ale nie o jej napierśniku czy ogonniku.
Kiedyś będą pamiętać o smokach, ale nie o niej.
Wszystko, co robi, robi dla chwały Nightwood.
Ale nie, dla swojej.
Łzy napłynęły smoczycy do oczu, kiedy myślała o tym wszystkim.
Czy warto ryzykować aż tyle? Czy warto ryzykować życie dla idei i honoru?
Czy powinna?
Tak. Warto. I powinna.
Dla chwały jej smoczego rodu.
Dla chwały jej żywiołu.
Dla chwały Nightwood.
Chociaż będzie tylko kolejnym smokiem, który po prostu pokonał Devę. Ale będzie.
- Nario... - Jej pani zawołała ją ledwo słyszalnym szeptem. Cóż, smoki mają lepszy słuch niż ludzie.
- Nariuniu... - Powtórzyła. - Robisz to nie tylko dla chwały ogółu. Przede wszystkim dla siebie i dla mnie.

Padał cios za ciosem. Zbroja wiele była w stanie wytrzymać. Ale Naria jeszcze więcej. Zadała ostateczny cios.
Wygrała walkę.
Przede wszystkim tą najważniejszą.
Wewnętrzną.

10.3 Nekierta
Zgłaszam się ^^ Nick taki sam jak tutaj

Siedziałam na środku polany, gdy nagle coś poderwało mnie do góry. Zaczęłam się śmiać i krzyczeć, by mnie opuściła. Vivan postawiła mnie na ziemi i razem z resztą wylądowały obok mnie. Zamknęłam oczy. Zaśmiałam się, jak za pierwszym razem piach wpadł mi w oczy, a moje smoczyce nie wiedziały co robić. Wszystkie wysypały swoje łupy. Srebro, srebro, Ichor Lugha i.. O! Spojrzałam na Vivan. Ostatnio zaczęła przynosić dużo łupów z wyprawy. Wzięłam w ręce Serce Nocy. Uśmiechnęłam się.
- Vivan, jesteś wspaniała! Dziękuję! Szkoda, że na już nie ma tutaj miejsca, może mielibyśmy nowego towarzysza.. Shumi, Yave, Sunset, Mishakai, Danaé, lećcie do Grobowca. Vivan, zostajesz, jesteś zmęczona.. -spojrzałam na jej rany. Jak zwykle. Jest tutaj paru hodowców, którzy codziennie z nią walczą. Ale nie mam co robić, w końcu to Nightwood.
Ruszyłam ścieżką. Po paru minutach wróciłam niosąc srebro. Uśmiechnęłam się do mojej Vivan. Jest pierwszą i najstarszą smoczycą w moim gronie. Zawsze ją podziwiałam i byłam z niej dumna. Ale nie zapomnę o reszcie moich przyjaciółek. Dużo im zawdzięczam. Lubią mi uciekać i się bawić gdzie popadnie, ale nie jestem tym zaskoczona. Zawsze tak robiły. I za to je kochałam.
Po jakimś czasie wróciły. Niestety, tylko srebro. Podziękowałam im i dałam jedzenia. Zawsze dostawały popołudniu. Po dwóch wyprawach były padnięte i musiałam je nakarmić. Pożegnałam się z nimi i poszłam. Tam, gdzie nie często mnie można spotkać. Czyli do miejsca spotkań wielu hodowców. Wróciło paru znajomych, przyszło paru nowych. Po jakimś czasie przyszło tu paru takich, których wszyscy nazywali Dzieciami Neo. Myśleli, że są tacy wspaniali. Wróciłam do smoków i zasnęłam.
***
Rano, gdy się obudziłam zauważyłam, że dostałam parę wiadomości. Odpisałam, trochę się pośmiałam. Moje smoczyce już śmigały po polanie w gonitwie. Lubiłam na nie patrzeć. Wyglądały ślicznie. Na niebie zauważyłam ciemny kształt. A niech to! Vivan pierwsza to zauważyła. Już tam leciała. Reszta moich chowańców skryła się, a ona walczyła. Nie, one nie są tchórzliwe. Ale jest zasada, że walczy tylko jeden na jednego, bez względu na wszystko. Nie mogłam na to patrzeć. Przytuliłam się do Mishakai. Po chwili było po wszystkim. Vivan ze smutną miną wróciła do mnie. Kupiłam za rubiny wywar leczniczy i udało mi się uleczyć rany mojej smoczycy. Znów wysłałam je na wyprawę do Grobowca. Smoczyce polizały mnie po policzku i każda z nich odfrunęła w swoją stronę.

11.5. angeel

TuraIII:


Chwila prawdy


Czekałyśmy na to długo, bardzo długo. Te nieustanne walki i treningi tak nas zmęczyły, że przez chwilę obie chciałyśmy to wszystko rzucić. Ja i moja smoczyca Kassidy byłyśmy po prostu wykończone, ale w ten dzień dobiłyśmy swego. Było to 12 lipca. Obie bardzo pragnęłyśmy, aby Kassidy stała się wreszcie najpotężniejszym smokiem wojny. Niemal w każdy dzień staczałyśmy walki z innymi smokami, raz w tygodniu Kassidy pobierała lekcje z akademii, codziennie uczęszczała na treningi swojej siły fizycznej i różnych umiejętności, takich jak nauka czarów. Ale w końcu nadszedł ten dzień. Ten wyjątkowy dla nas dzień. Moja ukochana smoczyca zdobyła trzydzieści tysięcy punktów pojedynku. Udaliśmy się więc z wszystkimi moimi smokami do laboratorium, w którym to zawsze smoki zostawały przemieniane smoki, aby ją wspierać. Nikt z nas nie wiedział, co się stanie. Wszyscy byliśmy wielce zdenerwowani. Aż wreszcie moja smoczyca powiedziała do mnie smoczym rykiem:
-Przecież to zawsze Ty uczyłaś mnie, jak mam postępować, jak walczyć, czego się bać, a czego nie, więc teraz przyszedł czas, w którym to udowodnię Ci, jak dobrym jesteś trenerem i opiekunem nie tylko dla mnie, ale dla nas wszystkich.
Alchemik, który znajdował się w laboratorium był też naukowcem, więc przetłumaczył mi słowa mojej smoczycy, a ja na znak tego, że ją zrozumiałam, pogłaskałam ją po głowie, ona natomiast polizała mnie po policzku. Dałam jej znak, że powinna już pójść. Smoczyca mnie posłuchała. Udała się w stronę alchemika, po czym ten wylał na nią jakiś dziwny płyn. Kassidy ryczała z bólu. Zakryłam oczy, a po chwili ryk ucichł. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że przede mną stanęła moja smoczyca, ale całkiem odmieniona. Jej łuski były czarno-czerwone, oczy świeciły pięknym blaskiem. W ten sposób moja smoczyca stała się
potężnym smokiem wojny.

IV tura

D-war

Zmiana:

Mała, szklana fiolka, pełna płomieni. Migoczących, pełnych magii. Dotykałam flakonu, z ostrożnością by się nie poparzyć. Badająco patrzyłam na moje smoki, Któremu powierzyć ten sekret, i tą moc. Nie była pewna, czy to co mogło zmienić mojego smoka w feniksa, tak czasem go nie zabije, lub poważnie osłabi… W przejęciu gładziłam flakon palcami. Myślałam:
- “Może gdy go sprzedam pozbędę się tego kłopotu…”
Tą jednak myśl zaślepiały inne, Ile mogę zyskać zmieniając smoka. Jednak ciągle widziałam więcej ryzyk! Nie byłam wstanie zdecydować!
Jeden z moich gadzin podszedł do mnie, i powiedział:
- ,, Ja jestem gotowy ”
- ,, Nie! Nie zrobię ci tej krzywdy! Skąd mam wiedzieć, że to co znajduje się w flakonie nie jest trucizną? “
Zapadła cisza i oczekiwanie wzajemnej odpowiedzi… Smok popatrzył na mnie nie ufno. Wyszeptał:
-,, Nie ufasz mi? Jestem za słaby, za młody?!”
-,, Nie, ale zrozum mnie, w jakiej ja sytuacji się znajduję skoro nie mogę się zdecydować czy będzie to słuszną decyzją. Nie chcę cię stracić”- Powiedziałam cicho…
Smok wyszarpał mi flakon z rąk, Położył go na jedwabistym mchu i powiedział:
- ,,Nigdy się nie dowiesz dopóki nie wypróbujesz.’’
Wzięłam głęboki oddech, i otworzyłam flakon, podałam go smoku do paszczy. Rozległ się pełen bólu okrzyk, posypały się iskry żywego ognia. Zaczełam się zastanawiać czy dobrze zrobiłam… Wątpliwości wytłumaczyły się po 5 minutach męczarni. Narodził się całkiem nowy smok. Smok stojący w płomieniach na dzikiej leśnej polanie. Wtedy odczułam że miał rację.